Житието на светите исповедници и праведни Спасе и Спаса, започнува и се испреплетува со историзата на големиот и познат манастир посветен на Вознесението Христово, ко се наогал над селото Заграчани, во месноста коа и денес е позната како Бабуш. Според пишаните извори и спроведените археолошки истражуваьа, манастирот
постоел се до големите освозуваньа на Османлиите, кога бил и разрушен, како и сите наши големи светилишта од то) период. Тоа се годините кога отоманските освоувачи ja зацврстуваат свозата власт на Балканот и во Македониза, и тоа го правеле на свиреп и страшен начин. Спалувале цели села и населби, го убивале и раселувале домородното христианско население, како што било и со селото Заграчани. Се претпоставува дека свети Спасе и Спаса потекнувале токму од тоа село, па откако истото било запалено, тие дваца како сираци биле примени во блискиот манастир. Но набрзо и манастирот бил запален, по што започнале нивните подвизи по падините на планината абланица. Света Спаса се населила во веке постоечка пештерна Црква, каз селото Вишни, а свети Спасе, исто така во претходно познато пештерско живеалиште над селото Вевчани. Света Спаса набрзо маченички го завршила своот
живот, за да не падне во рацете на злобните освозувачи, со што го зачувала девството и како совршена невеста Му се предала на своот Младоженец Христос, а свети Спасе, повекепати тепан поради своата вера православна, живеел како пустиник низ абланичките шуми, проповеда ки помегу простиот, но верен селски народ, коз по никоза цена не се откажувал од своата вера христианска. Се упокоил во длабока старост и не се знае местото на неговото погребение. Вака, народното предание го запазил споменот на овие дваца прекрасни исповедници Христови.
Моштите на света Спаса се откриени во 1927 година, во пештерната црква во коа се населила, а од средината на XIX век имаме неколку непосредни извори, писма на француски и британски конзули, кои зборуваат за страданьето на христианското население во Струшко, и кажуваат дека е убиена една девока, а христианите во Вевчани се жестоко мачени, со што засно заклучуваме каков бил односот на отоманскити освозувачи кон домородното христианско население во овие краеви, низ сите години на нивното владеенье. За нас, секако дека е назважно тоа што господ овие два ца ги зачува живи во споменот на народот и преку нивните молитвени застапништва не престанува да твори чудеса. Исто така, мора да споменеме дека иминьата што Црквата им ги дава на овие два ца, Спасе и Спаса, не знаеме дали се нивните вистински историски иминьа, но бидеки народот ги именува со некоа форма од овие имиьа, а и самиот факт што нивниот спомен е поврзан со празникот на Вознесението Христово – Спасовден, сметаме дека овие иминьа им се угодни и ним и на Бога.
