Блажениот Иринеј беше ѓакон во Црквата Христова во времето на страшните гонења на христијаните, на почетокот на IV век. Тогаш беше доволно некој да биде наклеветен дека се противи на царските наредби, и дека не ги почитува разните божества коишто ги почитуваат Римјаните, нешто за што често беа обвинувани христијаните, па да биде уапсен и фрлен во затвор, да му биде одземен имотот и да биде лишен од сите права, а не ретко и да биде измачуван и убиен. Меѓутоа, и покрај сето тоа, бројот на христијаните се зголемуваше, бидејќи маченичката крв стануваше семе за нови христијани, а верните го живееја во голема сила Царството Божјо, бивајќи подготвени во кој било миг да го положат и животот свој за Христа, ако бидат принудени од непријателите на Бога. Интензитетот на овој живот во Христа не ги оставаше христијаните да живеат бездејствено, та многумина од нив отворено го проповедаа Христа и со својата ревност му стануваа верни соработници на Бога. Таков беше и светиот Иринеј кој заради оваа своја ревност се удостои да биде ракоположен во ѓаконски чин. Светиот Иринеј особено се истакнуваше со тоа што бестрашно го проповедаше Христа, вистинскиот Бог. И не само што со своето учење и со својот пример ги утврдуваше верните, туку ги рашири своите духовни мрежи и над неверниците, па улови доста голем број од нив и ги донесе до коработ на спасението – светата Црква Христова. Заради сето тоа, мразителите на Бога и на сè што е добро, го фатија и го доведоа пред владетелот незнабожец. Владетелот нареди светиот Иринеј јавно да биде ставен на тешки маки, а самиот остана да го набљудува измачувањето. Гледајќи го нечовечното мачење на светиот Христов исповедник, двајцата христијани Ор и Оропсис жестоко му префрлија на владетелот за неговата постапка, по што беа и самите веднаш фатени, та му се придружија во страдањето на светиот Иринеј. И на нив двајца, како и на светиот Иринеј, ревноста по Бога и животот во Христа не им даваше да останат неми гледајќи ја неправдата која се случуваше. Сите тие многу посилно ја чувствуваа близината на Господа, одошто стравот од измачувањата и смртта, па дури и самата болка од мачењата. Бидејќи, како што сведочат некои од светителите коишто имале подобен опит, не е дека мачениците биле бесчувствителни за маките, туку нивната припиеност до Христа, преку усрдната молитва, била таква што посилно ја чувствувале близината Божја одошто телесните маки. И ако само за миг би престанале да се молат, би почувствувале таква болка, што веднаш би се одрекле од Христа. Но, овие свети маченици не беа со таков недостаток од вера и од подвиг, туку беа избрани садови Божји. И бидејќи на Бога не му се принесува на жртва она што е лошо и со недостаток, туку она што е најдобро, само достојните избраници Божји се стекнуваат со маченички венци. Затоа што сите тие за време на својот живот достигнале таква светост и чистота во живеењето, што се удостоиле за маченички подвиг. Такви беа и овие маченици: Иринеј, Ор и Оропсис, во чии срца така се беше распламтила љубовта Христова, што беа подготвени да поднесат најстрашни маки заради Бога.Откако смело ја исповедаа својата вера во Христа, сите тројца беа фрлени во оган, но веднаш заврна дожд и го угасна, а светителите останаа неповредени. Тогаш мачителите ги фрлија храбрите исповедници пред диви ѕверови, но ниту тие не се допреа до нив. Потоа ги обесија на дрво и немилосрдно ги стругаа. Најпосле, уплашен да не се случи уште некое чудесно избавување на мачениците, владетелот нареди на сите да им ги отсечат главите. Така овие блажени мажи примија маченички венци.
